เบื้องหลังเมื่อครั้งริเริ่มก่อตั้ง ”ธรรมสถานวิมลธรรม”
     ในปี พ.ศ.๒๕๔๔ เป็นช่วงที่พระครูปลัดวีระนนท์  วีรนนฺโท ได้รับนิมนต์ให้มาเป็นพระวิปัสสนาจารย์และพระวิทยากร ประจำศูนย์วิปัสสนาเคลื่อนที่แห่งประเทศไทย วัดสุวรรณประสิทธิ์ เขตบางกะปิ กรุงเทพมหานคร  ซึ่งท่านได้ปฏิบัติภารกิจ ทั้งภายในวัดและ นอกสถานที่ ได้แก่ โรงเรียน หน่วยงานราชการ และศูนย์วิปัสสนากรรมฐานต่างๆ  ตามที่ได้  รับนิมนต์ไว้อย่างต่อเนื่อง ต่อมาพระครูปลัดได้ไปขอกราบลาท่านเจ้าอาวาส เพื่อไปศึกษาต่อที่วิทยาลัยการศาสนา  มหาวิทยาลัยมหิดล ตำบล.ศาลายา อำเภอ.พุทธมณฑล จังหวัดนครปฐม และจะขอไปพำนักอยู่ที่สำนักปฏิบัติธรรมใกล้ๆมหาวิทยาลัย ซึ่งท่านยังคงช่วยท่านเจ้าอาวาสปฏิบัติงานด้านการศึกษาเป็นพระวิปัสสนาจารย์ และพระวิทยากรจัดอบรมค่ายพุทธบุตร และกิจกรรมต่างๆ ของทางวัดสุวรรณประสิทธิ์ต่อไปอีกอย่างต่อเนื่อง
     ในระหว่างเวลานั้น  มีอาจารย์ผู้ใจดีท่านหนึ่งมาสนทนาธรรม และแนะนำว่าตนเองมีที่ดินซึ่งเหมาะแก่การสร้างเป็นสถานที่พำนักสงฆ์และเป็นสถานที่ปฏิบัติธรรมตั้งอยู่ที่บริเวณใกล้กับหมู่บ้านเกษียณเกษตร คลอง๑๑ ตำบลบึงทองหลาง อำเภอลำลูกกา จังหวัดปทุมธานี ซึ่งอยู่ห่างจากถนนคลอง ๑๑ สายกลาง ไปประมาณ ๘๐๐ เมตรจะเป็นที่ดินว่างเปล่า
     ที่ดินผืนนี้จึงเป็นจุดเริ่มต้นของการสร้างสถานที่ปฏิบัติธรรม “ธรรมสถานวิมลธรรม”  อันมีนิยามศัพท์หมายถึง แหล่งธรรมอันบริสุทธิ์จนกระทั่งพัฒนามาเป็นวัดป่าเจริญราชในปัจจุบันนี้

พลิกฟื้นผืนดินเสื่อมโทรมเป็นแหล่งธรรมะอันบริสุทธิ์

จุดมุ่งหมายของโครงการพัฒนาที่ดินผืนแรก เนื้อที่ ๒ ไร่
     เพื่อแสดงความกตัญญูกตเวทีต่อครูบาอาจารย์ผู้มีภูมิธรรมคุณูปการอันสูงส่ง และเป็นสถานที่ปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐาน ที่มีความสัปปายะ คงความเป็นธรรมชาติให้มากที่สุด และมีการก่อสร้างเสนาสนะเท่าที่จำเป็น แบบเรียบง่ายและประหยัด มีการบริหารงานแบบค่อยเป็นค่อยไป

การริเริ่มก่อตั้งธรรมสถานวิมลธรรม
     ประมาณกลางปี พ.ศ.๒๕๔๔ นับเป็นจุดเริ่มต้นของการพัฒนาที่ดิน แปลงริเริ่มเนื้อที่ ๒ ไร่ ตั้งอยู่ในโครงการสวนเกษตรเกษียณเกษตร  ตำบลบึงทองหลาง อำเภอลำลูกกา จังหวัดปทุมธานี นำโดยพระครูปลัดวีระนนท์ วีรนนฺโท (พระอาจารย์มหาวีระนนท์) ขณะนั้นสังกัดอยู่ที่วัดธาตุ อำเภอเกษตรวิสัย จังหวัดร้อยเอ็ด     และได้มาช่วยปฏิบัติงานเป็นพระวิทยากรและ พระวิปัสสนาจารย์ ประจำศูนย์วิปัสสนาเคลื่อนที่แห่งประเทศไทย วัดสุวรรณประสิทธิ์ อำเภอบางกะปิ กรุงเทพมหานคร และกำลังศึกษาต่อในระดับปริญญาตรี หลักสูตรศิลปศาสตร์ สาขา ศาสนศึกษา วิทยาลัยการศาสนา มหาวิทยาลัยมหิดล ตำบลศาลายา อำเภอพุทธมณฑล จังหวัดนครปฐม
     ในวันแรกของการเดินทางจากกรุงเทพฯเข้าไปปักกลดเพื่อพัฒนาพื้นที่ ๒ ไร่นั้น ได้มีพระภิกษุ ร่วมติดตามไปด้วย ๒ รูป คือ ๑. พระเสงี่ยม โอวาทกาโม   ๒.พระสิริ เขมปญฺโญ ร่วมด้วยฆราวาสอีกกลุ่มหนึ่ง ได้ออกเดินทางจากกรุงเทพฯ พร้อมด้วยสัมภาระ อุปกรณ์ เครื่องมือ เครื่องใช้ครบครัน สำหรับทำการแผ้วถางป่า ซึ่งเป็นดงกระถิน ปกคลุมถนนและหญ้าคาที่ปกคลุมพื้นที่ ที่ถูกทิ้งร้างให้เป็นแหล่งเสื่อมโทรมมานานหลายปี ที่ดินแปลงดังกล่าว ตั้งอยู่ห่างถนนใหญ่ (คลอง๑๑ สายกลางลำลูกกา) ระยะทาง ๘๐๐ เมตร สภาพถนนเป็นดินลูกรัง เป็นหลุมเป็นบ่อ รถยนต์ไม่สามารถผ่านได้ และเมื่อได้ถางป่าจนสามารถเดินเท้าเข้าไปสู่พื้นที่ได้แล้ว ทุกคนยังคงทำงานต่อเนื่องจนกระทั่งเวลาเย็น  ประกอบกับในเวลานั้นยังไม่มีไฟฟ้าใช้จึงรีบเดินทางกลับกรุงเทพฯเพื่อปฏิบัติภารกิจและปฏิบัติศาสนกิจ ในกรุงเทพฯ โดยท่านได้เดินทางไปสอนพระภิกษุสงฆ์ใน กรุงเทพฯและเป็นวิทยากรโครงการค่ายพุทธบุตรในกรงเทพ และยังต้องเตรียมตัวเดินทางไปเรียนที่มหาวิทยาลัยมหิดล ตำบลศาลายา อำเภอพุทธมณฑล จังหวัดนครปฐม อีกด้วย
     ส่วนพระภิกษุ ๒ รูปที่ติดตามท่านมาได้ปักกลดค้างแรมประจำอยู่ในที่นั้น เพื่อช่วยดูแลการพัฒนาสถานที่ในระยะเริ่มต้น ในระหว่างนั้น ท่านจะเข้ามาในธรรมสถานทุก วันหยุดเสาร์ -อาทิตย์ หรือเมื่อสามารถที่จะจัดสรรเวลาเข้ามาปฏิบัติงานที่อำเภอลำลูกกาได้ก็จะมาร่วมพัฒนา ธรรมสถานวิมลธรรมอย่างสม่ำเสมอมิได้ขาด
     ในเวลาต่อมาเมื่อได้มีการว่าจ้างนำรถแทรกเตอร์เข้ามาขุดปรับพื้นที่สวนเกษตรเดิมซึ่งเป็นร่องสวน ร่องน้ำ และสระน้ำใหญ่ ล้อมรอบด้วยคันดินขนาดประมาณ ๓ เมตรทั้ง ๓ ด้าน เพื่อให้เป็นไปตามแผนผังที่กำหนดไว้ โดยถมดินบริเวณตรงกลางให้เต็มผืน ส่วนด้านข้างทั้ง ๓ ด้านยังคงร่องน้ำ เชื่อมติดต่อถึงกัน ไปยังสระน้ำใหญ่ด้านหน้าซึ่งติดกับถนนซอย ส่วนด้านข้างทั้ง ๓ ด้านเสริมคันดินให้กว้างขึ้น
     ต่อมามีพระภิกษุ และสามเณรติดตามเข้ามาสมทบ ดังนี้ ๑.พระประทวน ปิยธมฺโม   ๒. พระธงชัย สิริปัญโญ   ๓. พระมหาประทวน ปัญญาวโร   ๔.พระวัลลา นราสโภ  และสามเณรอีก ๒ รูป ได้แก่ ๑.สามเณรสมพงษ์  เนตรแสงศรี  ๒.สามเณรยงยุทธ
     การดำเนินงานการก่อสร้างเสนาสนะและสภาพความเป็นอยู่ในขณะนั้นเต็มไปด้วยความยากลำบาก  มีปัญหาอุปสรรคอยู่บ้างแต่ก็ได้รับการแก้ไขไปตามสถานการณ์เฉพาะหน้าเป็นคราวๆไป และด้วยมีเวลาอันจำกัดเพียงแค่ในช่วงวันหยุด เสาร์-อาทิตย์ ซึ่งหลวงพ่อ จะต้องเดินทางไกลจากมหาวิทยาลัยมหิดล หรือวัดสุวรรณประสิทธิ์ เพื่อมาปฏิบัติงานที่ธรรมสถานวิมลธรรม จะต้องเสียเวลาในการเดินทางมาก แต่เมื่อถึงคราวปิดภาคการศึกษา ท่านก็จะเข้ามาพำนักและประกอบกิจทางพระพุทธศาสนา พร้อมทั้งดูแลการก่อสร้างในธรรมสถาน อย่างใกล้ชิด ต่อมาได้มีคณะผู้มีจิตศรัทธานำผ้าป่าสามัคคีมาทอดถวายธรรมสถานวิมลธรรม เพื่อขุดเจาะน้ำบาดาล
     การสร้างสิมน้ำ (อุทกเสมา) เป็นศาลาคอนกรีตขนาดเล็กเพื่อทดแทนแคร่ไม้ไผ่ลอยน้ำ  ซึ่งท่านได้สร้างเลียนแบบของหลวงปู่มั่น แต่เมื่อญาติโยมมาเห็นเข้าเกรงว่าจะผุง่าย ไม่คงทน จึงได้บริจาคปัจจัยเป็นค่าก่อสร้างใหม่ทั้งหลังและควบคุมดูแลการก่อสร้างจนเสร็จเรียบร้อยและใช้ประโยชน์เป็นสถานที่ทำสังฆกรรมของพระภิกษุ สามเณรและปฏิบัติกิจทางพระพุทธศาสนา
     ศิษยานุศิษย์ที่มีความเลื่อมใสศรัทธาในพระพุทธศาสนาและเคารพนับถือในพระครูปลัดวีระนนท์ วีรนนฺโท ตลอดจนศรัทธาสาธุชนทั้งหลายได้ร่วมกันบริจาคปัจจัยวัสดุก่อสร้าง สิ่งของเครื่องใช้จำเป็นต่อการอุปโภค บริโภค และอุปกรณ์สำนักงาน ต่อมาได้มีผู้มีจิตศรัทธาบริจาคบ้านไม้ใต้ถุนสูงหลังเก่า และของใช้ทั้งหมดของโรงเจที่เลิกกิจการแล้ว จาก จ.ฉะเชิงเทรา ตลอดจนญาติโยมอุปัฏฐากซึ่งทำงานประจำเป็นข้าราชการ พนักงานรัฐวิสาหกิจ และพนักงานบริษัทเอกชนและนักธุรกิจเจ้าของบริษัท ครูบาอาจารย์และผู้ปกครอง ฯลฯ และชาวบ้านในละแวกใกล้เคียง, ในหมู่บ้านโครงการเกษียณเกษตร ได้ร่วมแรงร่วมใจกันให้ความช่วยเหลือเกื้อกูลสนับสนุนการดำเนินงานของธรรมสถานเป็นอย่างดี และช่วยอำนวยความสะดวกตามอัตภาพซึ่งมีผลทำให้การดำเนินงานของธรรมสถานวิมลธรรม มีความก้าวหน้าไปในระดับหนึ่ง

คณะพระภิกษุสงฆ์ผู้ร่วมบุกเบิกพัฒนาพื้นที่แปลงริเริ่มเนื้อที่ ๒ ไร่ กลางปี พ.ศ.๒๕๔๔